donderdag, november 10, 2011

ADHD is vooral goed voor ouders en zorgindustrie

Het verschil tussen een druk kind en een kind dat zich extreem druk gedraagt is de laatste jaren vervaagd. Drukke kinderen krijgen nu al snel het stempel ADHD opgedrukt. Dat wil zeggen een gebrek hebben aan concentratie dat gepaard gaat met een niet te sturen onrust en impulsiviteit. Het echte verschil is echter dat drukke kinderen bewerkelijk zijn en dat ADHD kinderen ongeleide projectielen zijn.

Voor de ouders zijn de voordelen van het afstempelen als ADHD duidelijk. Met pilletjes wordt wordt de rust in huis bewaard als zij van het werk thuiskomen. Verder kan het kind onder het hoofdstuk extra zorg meer buitenshuis kan vertoeven tegen minder opvangkosten. Voor de artsenij en de zorgindustrie is het ook fijn. Snelle consulten zonder moeilijke vragen, business voor de farmaceutische industrie en brood op de plank voor een bonte stoet van hulpverleners. Voor het kind is het ook leuk want het kan goed gedrogeerd rustig voor de TV blijven zitten.

Naast de pilletjes zijn echter ook de kosten de pan uit gerezen. Daardoor dringt het door dat er een luchtje zit aan het aantal ADHD kinderen. Het kan toch niet waar zijn dat het aantal extreem drukke kinderen in een paar jaren verveelvoudigd is. De lijdende voorwerpen van deze ontsporing zijn de gezond drukke kinderen die het stempel ziek opgedrukt krijgen en de ongezond drukke kinderen die op de hoop van de massa geveegd worden.

Kostenbesparing is altijd een middel om het deksel weer op de pan te krijgen. Het is in dit geval echter een reactief middel want het pakt de oorzaak niet aan. De oorzaak is het gemakshalve afstempelen van drukke kinderen als ADHD gevallen. De kostenbesparing treft in dit geval dus helaas de echte ADHD kinderen.

Voor de introductie van ADHD vielen extreem drukke kinderen onder het hoofdstuk LOM oftewel Leer en Opvoeding Moeilijkheden. Een treffende afkorting die helaas opgevat werd als een diskwalificatie van ouders en leerkrachten. ADHD gekoppeld aan Speciaal Onderwijs klonk natuurlijk beter. Het diagnosticeren van ADHD op basis van LOM zou een goede stap zijn om de wortel van het kwaad aan te pakken.










zondag, oktober 30, 2011

Een goede loper wordt je niet, je moet er voor geboren zijn.

Een goede loper wordt je niet, je moet er voor geboren zijn.

Met mijn rode lantaarn begeleiders na mijn 100e marathon
Het signalement van een goede duurloper is lange spieren, witte pezen, opgevoerde motor, grote blaasbalgen en uitgemergeld klein postuur.

Deze eigenschappen zijn door de genen bepaald. Het zit in de genen dus je hebt het of je hebt het niet. Het heet natuurtalent maar het is geen prestatie van de duurloper zelf. Alles is te danken aan de voorouders en die zouden eigenlijk op het podium moeten staan. Natuurlijk kan het ontbreken van de genen door trainen wat gecompenseerd worden. Helaas blijft het roeien met de riemen die er niet zijn. Een werkpaard wordt nooit een renpaard. Zelfs door de nauwelijks getrainde natuurtalenten worden zij nog vrolijk voorbij gehuppeld.

De lange spieren en witte pezen zijn makkelijk zonder sectie vast te stellen. Het zijn de duurloper die zelden of nooit  last hebt van stijfheid of spierpijn hebben. Het zijn ook de lopers die achteloos kunnen versnellen of  rustig onderweg een hekje nemen. Verder worden zij op het jaloers makende af zelden of nooit geplaagd door blessures.

Goede spieren en pezen zonder het beschikken over een grote motor met turbocompressor blijft behelpen. Geen lekkende kleppen, hoog maximum toerental, laag stationair toerental, grote compressor, gestroomlijnde luchtinlaat en vooral geen vervuiling. Degenen die aan deze eisen voldoen kletsen onder het lopen rustig door waar anderen sprakeloos hijgen. Ook nemen zij hellingen twee keer waar gewone stervelingen zich omhoog slepen. Vervetting,  longvervuiling door vroeger roken, geknepen bronchiën en kwetsbare luchtwegen werpen elke loper in de achterhoede terug.

De invloed van een uitgemergeld klein postuur is simpel. Elke kilo minder bij een bepaalde lengte staat voor 3 minuten minder op de marathon. Tussen 10 kg minder en 10 kg meer zit dus 1 uur. Daarbij volgt uit de schaalwetten dat dat de spierkracht relatief toeneemt als de lengte afneemt (denk aan de springende vlo). Hier kan de talent ontberende loper nog iets terugwinnen door te gaan hongeren.

Het zwakke punt van natuurtalenten is dat het makkelijk gaat. Hier liggen dus de winstpunten voor de minder bedeelden. Deze zijn: Hardlopen leuk vinden, willen presteren, liefde voor trainen hebben en af kunnen zien. Het is echter een betrekkelijke winst. De door hun voorouders begenadigde lopers hoeven maar even hun best te doen en het wordt weer achteraan sloffen.

De echte winst ligt in het kunnen omgaan met de eigen beperkingen. Tegen beter weten in blijven geloven in een PR, groepsgewijs toeleven naar een wedstrijd, verbeterpunten zien die er niet zijn, goeroes volgen die niets toevoegen, vreemde eetgewoonten hebben, supplementen slikken die niet helpen, enz, enz. Deze goedwillende minder bedeelden lopers zijn werkelijk vertederend. Zij zijn gelukkig met iets dat zij niet hebben en nooit zullen krijgen.

De talenten zijn niet te benijden. Hun aantal overtreft het aantal ereplaatsen. Zij moeten omgaan met andermans talenten en dat is minder genieten. Ook hun winst ligt dus in het hardlopen leuk vinden, willen presteren, liefde en tijd voor trainen hebben en af kunnen zien.

Zelf ben ik ernstig beperkt. Ik had slechts de motor mee, het hardlopen leuk vinden, willen presteren, liefde en tijd voor trainen hebben en af kunnen zien. De motor is intussen een overjarige doorpruttelende diesel geworden. Het willen presteren is binnen de eigen grenzen geplaatst. PR's zitten er niet meer in. Maar ik ben vertederend gelukkig met het plezier in duurlopen.







donderdag, oktober 27, 2011

Duurzaam hardlopen


Duurzaam Hardlopen

Wat speelt
Hardlopen is slecht voor het milieu. Hardlopers stoten door hun amechtig hijgen namelijk extra CO2 uit ten opzichte van zich normaal voortbewegende mensen. Dit heeft geleid tot maatschappelijke onrust. Bewogen burgers hebben daarom de actiegroep "Duurzaam Hardlopen" opgericht. Het doel van deze groep is de CO2 compensatie van hardlopen. Dit door voor de start van wedstrijden de lopers eerst boompjes te laten planten.

Ook de KNAU heeft de roep om minder uitstoot gehoord en de commissie "Groen Hardlopen" in het leven geroepen. De opdracht van de commissie was om antwoord te geven op de volgende vragen en aan de hand daarvan advies uit te brengen:

  • Waarom hardlopen. 
  • Wat is duurzaam hardlopen.
  • Waarom CO2 compensatie door boompjes.
  • Wat gebeurt er als boompjes niet geplant worden. 
  • Wie verdient aan het boompjes planten.
  • Waarom boompjes planten om ze later weer om te zagen.

Waarom hardlopen?

De commissie is van mening dat hardlopen een onzinnige bezigheid is. Lopers komen altijd weer terug bij af en dat schiet dus voor geen meter op. De hierdoor inderdaad verhoogde CO2 uitstoot is echter slechts het topje van de ijsberg. Het feit dat het van A naar A lopen in een versneld tempo wordt gedaan maakt de zaak nog erger. Het is pure energie verspilling omdat 90% van inspanning besteed wordt aan warmteverlies. Verder vergt dit extra en dus ook verspild eten en drinken. De commissie heeft de verspilling vanwege de aankleding en opsmuk van hardlopers op aandringen van de vrouwelijke leden buiten beschouwing gelaten.

Elk nadeel heeft echter zijn voordeel. Niet hardlopen leidt tot vervetting door bankzitten. Na afweging van de voor- en nadelen heeft de commissie de opdracht verder uitgevoerd.

Wat is duurzaam hardlopen?

Duurzaam staat volgens de Nederlandse taal voor: "Een bepaalde tijd in beslag nemen om de werking van iets te kunnen /moeten verrichten of te ondergaan". Anders gezegd "Op den duur de effecten van iets te realiseren of te merken". Duurzaam hardlopen is dus bijvoorbeeld de tijd die nodig is om spierpijn te krijgen of een marathon te kunnen lopen. De commissie heeft op taalkundige gronden dan ook geconstateerd dat de naamgeving van de actiegroep slaat als een tang op een varken. Deze constatering geldt volgens de commissie overigens voor alle benamingen met duurzaam als voorvoegsel.

Waarom CO2 compensatie door boompjes?

Boompjes zouden CO2 uitstoot moeten compenseren. Dat is volgens de commissie echter boerenbedrog. Bomen nemen weliswaar CO2 op en zetten dat om in koolstof en zuurstof maar die koolstof wordt door verbranden of rotten vroeger of later weer omgezet in CO2. De koolstof-zuurstof kringloop is gesloten en dus kan per saldo niets gecompenseerd worden.

Wat gebeurt er als boompjes niet geplant worden? 

Boompjes worden geplant op plaatsen waar zij kunnen groeien. Naar stellig weten van de commissie groeide op die plaatsen natuurlijk al wat. De natuur dekt namelijk alles waar mogelijk af met CO2 opnemend groen. De plekken waar de boompjes worden geplant waren dus al groen en droegen zodoende al bij aan de CO2 kringloop. Kortom, het boompje planten is volgens de commissie water naar zee brengen.

Wie verdient aan het boompjes planten?

Boompjes planten kost geld want ze moeten ergens vandaan komen en iemand moet het doen. Goed beschouwd is dat echter een overbodige bezigheid. De natuur zorgt zelf wel dat er nieuwe boompjes komen. Gewoon niet meer wieden volstaat al. In het uiterste geval kan ook een zaadje in de grond gestopt worden. Het boompjes planten is dus een overbodige bezigheid waar mensen voor betalen en andere mensen aan verdienen.

Waarom boompjes planten om ze later weer om te zagen?

Boompjes worden bomen en zijn dan geld waard. Het omzagen is dus geliefd voor timmerhout, brandhout, houtpulp enz. Het CO2 boompje kost geld maar brengt nog meer geld op. CO2 compensatie is dus gewoon gesubsidieerde commerciele bosbouw.

Conclusie:

De conclusie van de commissie is dat CO2 compensatie door het planten van boompjes voor de start van hardloopwedstrijden een slimme manier is om argeloze hardlopers geld af te troggelen.

Advies:
De commissie adviseert om rustig door te lopen als er voor hardlopen in plaats van bankzitten wordt gekozen. 

woensdag, oktober 26, 2011

De onzin van Groengas

De onzin van groengas


Biogas kan de eigen broek niet ophouden. De productiekosten zijn gewoon te hoog. De overheid subsidieert het gas door geen accijns te heffen. De biogas industrie kan daardoor blijven bestaan. De biogas-gebruiker betaalt de marktprijs maar merkt niet dat hij aan belasting minder afdraagt. De niet-biogas-gebruiker betaalt dus uiteindelijk de hogere productiekosten en plust de lagere inkomsten uit de accijns bij.

Het Groengas dient volgens de verhalen een hoger doel. Het gas uit slib, mest, compost en alles wat nog meer ligt te rotten zou minder CO2 uitstoten. Het feit dat de verhalen gepromoot worden door partijen die toevallig belang hebben bij de productie van bio-gas stemt echter tot enig nadenken.

De adder onder het gras zit in het minder uitstoten van CO2 bij het verbranden van het gas. Helaas is dat het halve verhaal. Rottende materialen worden niet zomaar gas, daar moet iets voor gedaan worden. De productiekosten zijn niet voor niets te hoog. Volgens de koolstof cyclus komt er aan CO2 uit wat er ooit voor  het groeien en bloeien is gebruikt. Groen is alleen maar groen omdat het oorspronkelijk door groene planten is gevormd.

Fossiele brandstoffen zijn daarom net zo groen als groene brandstoffen. Het enige verschil is dat bij verbranding  de CO2 die er voor nodig was er pas na een paar honderd miljoen jaar weer uitkomt. De bewering dat hierdoor het CO2 gehalte van de lucht toeneemt is op z'n zachts gezegd omstreden. De onderbouw van dat verhaal is boterzacht.

Nooit memoreren de verhalenvertellers dat rond 800 AC de hoogste Alpenpassen sneeuwvrij waren en de Vikingen een groenland vonden dat nu ten onrechte Groenland heet. Dit terwijl er geen fossiele brandstoffen werden gebruikt.

Intussen betaalt de belastingbetaler het gelag van deze politieke hobby en industriële lobby.

Bomen, het CO2 compensatie wondermiddel

De roep om CO2 compensatie heeft van bomen planten een wondermiddel gemaakt. Dit soort ontwikkelingen roept bij mij altijd vragen op. Waarom CO2 compensatie, wat gebeurt er als boompjes niet geplant wordt, wie verdient aan het boompjes planten en waarom boompjes planten om ze later weer om te zagen. Naar het lijkt normale GBV vragen die roepen om dito antwoorden.

  1. Boompjes zouden CO2 uitstoot moeten compenseren. Dat is echter boerenbedrog. Bomen nemen weliswaar CO2 op en zetten dat om in koolstof en zuurstof maar die koolstof wordt door verbranden of rotten vroeger of later weer omgezet in CO2. De koolstof-zuurstof kringloop is gesloten en dus wordt per saldo niets gecompenseerd.
  2. Boompjes worden geplant op plaatsen waar zij kunnen groeien. Op die plaatsen groeide natuurlijk al wat. De natuur dekt namelijk alles waar mogelijk af met CO2 opnemend en zuurstof afgevend groen. De plekken waar de boompjes worden geplant waren dus al groen en droegen zodoende al bij aan de CO2 kringloop. Kortom, een boompje planten was nergens voor nodig.
  3. Boompjes planten kost geld want ze moeten ergens vandaan komen en iemand moet het doen. Goed beschouwd een overbodige bezigheid. De natuur zorgt zelf wel dat er nieuwe boompjes komen. Gewoon niet meer wieden volstaat al. In het uiterste geval kan ook zelf een zaadje in de grond gestopt worden. Het boompjes planten is dus een kunstmatige economie waar mensen voor betalen en andere mensen van leven en beter van worden.
  4. Boompjes worden bomen en zijn dan geld waard. Het omzagen is dus geliefd voor timmerhout, brandhout, houtpulp enz. Het CO2 boompje kostte geld maar brengt nog meer geld op. CO2 compensatie is dus gewoon bosbouw op basis van donaties.

De conclusie is dat CO2 compensatie een slimme manier is om geld van argeloze burgers af te troggelen.

Oog om oog, tand om tand

Oog om oog, tand om tand

Oog om oog, tand om tand is in onze Rechtspraak dood en begraven. Ons begrip voor criminelen is mede door de orde van Zielenknijpers en Sociaal Bewogenen tot grote hoogte gestegen. De booswichten hebben het niet zo bedoeld en geleden onder gebrek aan aandacht, miskenning, ongelukkige jeugd e.d. of combinaties daarvan. De slachtoffers knappen er niet van op maar daar gaat het bij onze Rechtspraak niet meer om. Het gaat om het begeleiden van de ongelukkige misdadiger naar een betere toekomst. Dat het ook gaat om de broodwinning van de advocaten, ...logen, .... gogen en een bonte stoet van begeleiders blijft liever onbesproken. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden is door het voorbij gaan aan het oog om oog, tand om tand een waarheid als een koe geworden.

Het oog om oog, tand om tand is slim in de verdomhoek van het barbaarse wraak nemen geplaatst. Wat gij niet wilt dat u geschiedt doet dat alzo een ander niet heeft hierdoor voor criminelen de status van Italiaanse verkeersregels gekregen. Alles wat verboden is kan toch. De vraag is of de verdomhoek wel terecht is. Het ervaren van wat je een ander hebt aangedaan is immers een leerzame vorm van begeleiding.

Napoleon heeft de rechtspraak niet uitgevonden maar alleen gereguleerd. De rechtspraak van onze voorouders was verrassend overwogen en liet ruimte voor begrip. Maar als de maat voor de burger en de gemeenschap vol was dan was het begrip over. Moord, doodslag en valsmunterij waren meestal letterlijk een halszaak. Diefstal en oplichting kostten de dader in ieder geval zijn geld. Bij het met herhaling uithalen van rottigheden werd je voelbaar in de kraag gepakt.

Naast de schandpaal (te kijk zetten), lijfstraffen (wie niet horen wil moet maar voelen), opsluiting (tijdelijk uitsluiten) en doodstraf (dat wordt nooit wat) praktiseerden onze voorouders nog de verbanning. Als je niet in de gemeenschap wilde passen dan werd je er uit gezet met verbeurdverklaring van je goederen. Het gegeven dat je in een stad of land geboren was gaf geen recht op het ontlopen van die straf.

Het banneling zijn was goed beschouwd een vreselijke straf. Je moest zelf maar weer een plek zien te vinden. Zelfs zonder mobiel en Internet winst men binnen de kortste keren tot over de landsgrenzen wat voor vlees men in de kuip had. De enige manier om weer ergens opgenomen te worden was de kans te pakken van hard werken en goed gedrag.

Dat straffen geen zin heeft wordt veel gehoord. Onzin, want ik heb door het voelen van de gevolgen van mijn daden best wat bijgeleerd. De aai over mijn bol met de woorden "niet meer doen" hoorde daar niet altijd bij. Criminelen moeten om te beginnen als daders en niet als slachtoffer worden benaderd. Daders die de gevolgen van hun daad dus in ieder geval figuurlijk aan de lijve moeten voelen.

zondag, oktober 23, 2011

Waar betaalt Holleeder zijn advocaten van

Waar betaalt Holleeder zijn advocaten van en wie betaalt de proceskosten zijn de enige vragen die mij bezig houden. De meest recente rechtszaak over zijn reputatieschade boeit mij niet. Ik zie het slechts als aandacht trekkerij. Deze krijgt hij al ruimschoots van een bonte stoet uit media land en de advocatuur.

Die aandacht wordt duur betaald. Stijn Franken en Dieuwke Levison-Arps komen zeker niet voor minder dan Euro 250 per uur opdraven. Je moet namelijk veel rekenen om als goed gezien te worden. Bij DWDD kwam dat goed zijn niet zo uit de verf. Eerst dacht ik dat Kelly aan tafel was geschoven. Daarna viel Stijn Franken door de mand door met zijn lichaamstaal de onzin van het proces te bevestigen. Duurkoop was voor Holleeder dus zeker geen goedkoop.

Toch leg ik mij neer bij het gegeven dat betaald wordt wat een gek er voor vraagt. De vrije markt gaat voor alles. De simpele vraag blijft waar het geld vandaan komt. Over een keurige baan of een betrouwbaar ondernemerschap heb ik nooit iets vernomen. Verder vrees ik het ergste rond de proceskosten voor de belastingbetaler. Deze moeten enorm zijn, zeker als de verloren tijd voor andere en meer belangrijke zaken in beschouwing wordt genomen.

Alles bij elkaar wordt meer en meer duidelijk dat de rechtsgang een aparte economie is geworden. De motor is het eindeloos procederen van oude studievriendjes tegen elkaar. Helaas draagt hun woordenspel niet bij aan het BNP van Nederland. Het wordt hoog tijd dat het systeem eens op de schop gaat. Een stop op de rechtenstudie.

dinsdag, oktober 18, 2011

Gele kaarten als waarschuwing bij kleine overtredingen

Het voorstel voor het uitdelen van een gele kaarten als waarschuwing bij kleine overtredingen lijkt een sportief gebaar. De werkelijkheid is dat de bal  niet gespeeld kan worden. Het is het bij stapelen van zaken waarop de Politie en andere Handhavers meer moeten gaan toezien in relatie met de werkelijkheid van handhaven.

De voorstellen over zaken die bij de handhaving extra aandacht moeten krijgen blijven maar over elkaar heen buitelen. Elk week wordt wel weer iets nieuws met veel bombarie in de media gelanceerd. In feite komt daar niets van terecht. De handhaving, zo deze doenlijk is, staat namelijk al voor niet-lichte overtredingen op een bedroevend laag pitje.

Maatregelen die niet gehandhaafd (kunnen) worden zorgen bij de burger voor minachting van het Gezag. Deze blijkt het immers niet voor het zeggen te hebben en dus zijn wij zo vrij om onze eigen wetten te maken. Het verkeer is daarvan een prachtig voorbeeld. Hoezo een maximum snelheid, alleen handsfree bellen of een gordel dragen. Je ziet toch bijna nooit Politie en als je ze eens ziet dan racen ze hard voorbij.

Wetten en regelingen moeten uitvoerbaar, begrijpelijk en te handhaven zijn. Een schone taak voor de bedenkers dus. Jammer genoeg komen die meestal niet verder dan het oplaten van een leuke luchtballon.

Gebrek aan mankracht om te handhaven is het alom gebruikte excuus als de ballon weer eens leegloopt. Het heeft echter alles te maken met zichtbaar zijn en zichtbaar wat doen. Beter een diender op straat dan 10 achter het bureau. In dat kader zou het handig zijn om de regelneven bij de Overheid de straat op te jagen.


maandag, oktober 17, 2011

Is Tante-zorg een alternatief voor het zelf opvoeden?

Primaten praktiseren verschillende soorten kinderzorg. Vader-Moederzorg, alleen Moederzorg en Tante-zorg komen voor. De homo sapiens hanteert sinds mensenheugenis de Vader-Moederzorg met vader in de rol van kostwinner en moeder in rol van gezinsverzorgster. Klaarblijkelijk was deze rolverdeling met een inbedding in het familieverband evolutionair de beste voor het voortbestaan van de soort.

Op grond van allerlei reden wordt de laatste jaren de Tante-zorg gepromoot. Full time moeder zijn is tot een domme bezigheid verklaard. Uit economisch belang moeten alle vrouwen een baan buitenshuis hebben en carrière maken want anders tellen zij niet mee. De politiek heeft daarom op kosten van de belastingbetaler de gesubsidieerde voorschoolse-schoolse-naschoolse kinderopvang industrie gefaciliteerd. Deze geld rondpomperij wordt bedreven door als Tantes vermomden werkende vrouwen. Met 1 Tante op x kinderen spaar je zo x-1 moeder uit. Verder is bedacht dat de boreling zo snel mogelijk naar school moet want anders worden de ouders door het opvoeden maar van het werken gehouden. Dat het kinderbrein daar pas op ca zes jarige leeftijd klaar voor is, speelt geen rol. Wat doen we met onze kinderen in de vakantie is ook geen probleem meer. Er zijn subsidiepotjes genoeg voor allerlei educatieve projecten.

Als aanvulling op de Tante-zorg is de Opa-Oma-zorg in een nieuw jasje gestoken. De oorspronkelijke back up functie voor ouders is al of niet tegen betaling verheven tot een opvoedende rol. Het zelfde speelt rond het onderwijs. Daar waar vroeger ouders kinderen zaken "bijbrachten" en leerkrachten wetenswaardige dingen "leerden" wordt nu het opvoeden naar het onderwijs geschoven.

Het is geen vraag dat deze evolutie ontkennende ontwikkeling tegennatuurlijk is. Het opvoeden door ouders van 18:00 - 20:00 h. en 7:00 - 8:00 h. mag deze naam niet hebben. Natuurlijk schreeuwen allerlei belanghebbende deskundigen dat de uitbesteding van de opvoeding goed is voor de ontwikkeling van het kind.

Het behoeft geen betoog dat de in zo'n 100.000 jaar op natuurlijke wijze gevormde Vader-Moederzorg ongestraft in 20 jaar even kan worden ingeruild voor Tante-zorg. Het leidt zoals iedereen kan waarnemen tot meer onaangepast gedrag. Gelukkig hebben we daar weer de jeugdhulpverlening voor.








zaterdag, oktober 08, 2011

De tering naar de nering zetten

De tering naar de nering zetten is een oud gezegde. De zeggingskracht is echter niet verouderd. Dat bewijst het gierend uit de hand lopen van het op de pof leven van de BV Nederland en Omstreken. Dat de tering naar de nering gezet moeten worden is dan ook voor normaal denkende mensen geen discussie meer. De politici vormen hierop een uitzondering. Vanwege het kiezersgewin verkeren zij nog in de ontkennende fase.

Het hoe van het interen is wel een discussie. Het zijn vooral de "Anderen" die dat moeten doen. "Wij" zijn namelijk al zielig genoeg. Die "Wij" zijn een bonte stoet van groepen die tot nu toe uit de overheidsruif mochten snoepen. Dat snoepen heeft in de afgelopen jaren verslavend gewerkt. Als kleine kinderen bleven zij dreinen  om nog meer lekkers. De Overheid (lees de Belastingbetaler) moet toch voor "Ons" zorgen.

Het wordt bezuinigen werkt op die groepen als een rode lap op een stier. Het is de bijl aan de wortel van de ongebreideld gegroeide en zelf instant houdende zorgindustrie. Stel je voor dat er nagedacht moet worden over hoe het anders beter en goedkoper kan. Helaas is hun verzet vechten tegen de bierkaai. De wal keert altijd het schip want zonder geld geen Zwitsers. Het zou verstandiger zijn als de goed betaalde bestuurders in de zorgindustrie waar voor hun geld gaan leveren door positief aan het werk gaan. Elke ondernemer kan hun uitleggen wat ze moeten doen. Gewoon de onzin uit de organisatie halen. Dat wil zeggen alles wat niet bijdraagt aan het resultaat. De echte werkers hoeven zich dus geen zorgen te maken. De pijn zit in de bestuurders, managers, coördinatoren, beleidsmedewerkers, staf, onzin projecten, resultaten waar geen vraag naar is, e.d.

De groepen bij naam noemen is niet nodig. Lees de kranten, luister naar de radio, kijk naar de TV en zie de demonstraties. Het afvragen hoeveel die groepen in de afgelopen jaren zijn gegroeid is volstaat verder.

donderdag, oktober 06, 2011

De Vikingen ontdekten Groenland en niet Sneeuwland

De gletsjers trekken zich sinds de laatste kleine ijstijd in de 17e eeuw al ongeveer 300 jaar terug en ijskappen verkleinen. Tot grote vreugde van wetenschappelijke onderzoekers komen hierdoor resten uit een zeer ver verleden tevoorschijn. Rendierpoep, kadavers van dieren en niet te vergeten Otzi zijn hiervan sprekende voorbeelden. De al of niet zelf benoemde klimaat duiders delen in deze vreugde met het preken van rampenscenario's over opwarming. Deze zijn voer voor de media.en ondernemers want elke ramp is immers een potentieel business model.

Het is vreemd dat de vraag hoe dat allemaal onder of in het ijs is gekomen niet gesteld wordt. Dit geldt overigens ook voor de vraag waarom de Vikingen Groenland geen IJsland noemden en waarom de Walensers ooit op 2000 m landbouw konden beoefenen.


Met enig nadenken zou geconstateerd kunnen worden dat de aarde warme en koudere periodes kent waaraan de mens part noch deel heeft.

Ook komt de vraag niet aan de orde waarom de, op de schaal van de aardklok, tijdelijk warmere periode een ramp zou zijn. De voordelen die daar aan verbonden zijn is goed nieuws en dus per definities geen nieuws voor de media. Aan angst is meer geld te verdienen.

De gedachte dat de mens in staat zou zijn in enkele decennia de warmere periode te stoppen is ronduit belachelijk in het licht van aardhistorie. Waarom de aarde zich zo gedraagd is nog een te ontrafelen raadsel. Het is in beweging zijn zonder de richting te weten. Dit laat overigens onverlaat dat het zorgvuldig met onze leefomgeving omgaan van groot belang is. Onder mensen geldt dat helaas bij definitie alleen voor de ander.